Even bellen met..., Dennis Warmerdam Clubicoon Heren 1.
24 april 2018 |Je speelt al sinds de jeugd bij Pinoké. Hebt kampioenschappen gewonnen, Oranje gedragen.. Op je 23e speel je echter je laatste wedstrijd. Een bijzondere wedstrijd voor Dennis Warmerdam, die een andere strijd aan het uitvechten is tegen een tumor in zijn rechterarm. De tumor leek te winnen, toch geeft Dennis niet op en strijdt terug. Helaas betekent het wel het einde van zijn glansrijke hockeycarrière. Tijd om Dennis te bellen en vragen hoe het met hem gaat.
Wat een bijzondere wedstrijd..
Ja, zeker.. Afgelopen dinsdag kreeg ik het slechte nieuws dat de chemokuur niet was aangeslagen. Ik heb het direct tegen het team verteld en gezegd dat ik nog de wil had om mee te hockeyen... Dat was heel snel geregeld. Dinsdag, donderdag en vrijdag keihard trainen om op niveau te komen voor zondag.
Zondag was echt heel bijzonder. Zoveel mensen, dan realiseer je je ineens dat die voor jou komen kijken, echt heel bijzonder zoveel warmte. Het begon al bij het inspelen, iedereen met nummer 13. De hele Hoofdklasse met nummer 13, het doet echt wat met je als je merkt dat de gehele hockeywereld achter je staat. Tijdens het inspelen zaten de emoties dus al best hoog... De dertiende minuut zag ik niet aankomen, toen kwam pas het echte besef. Daarvoor begrijp je niet dat je niet meer kan hockeyen, omdat je nog gewoon op het veld staat..
Het mooie aan de wedstrijd, was dat het een keiharde wedstrijd was. Het ging gewoon om de knikkers. Geen afscheidswedstrijd, maar een mooie derby. Precies wat ik wilde.
Na het laatste fluitsignaal kwamen alle emoties pas echt binnen.. Zowel letterlijk als figuurlijk gedragen door het team, de club en alle supporters. Zoveel steun, warmte en liefde van de club, dat maakt me trots. Alle actie’s vanuit de jeugd, op social media, spandoeken, en alle shirts met nummer 13. Dat zegt wat over wat de mooie club Pinoké, dat ook de jeugd er zo betrokken is.
Wat was het hoogtepunt tijdens je hockeycarrière?
Onder andere mijn debuut bij Heren 1, als een van de eerste uit eigen jeugd. Ook heb ik alle jeugdelftallen van Oranje mogen doorlopen, dat is bijzonder. Goud winnen met Jong Oranje, het landskampioenschap met Pinoké JB1, maar zeker ook de afgelopen jaren met Heren 1. We hebben Heren 1 kunnen ontwikkelen naar echt een Pinoké Heren 1 met eigen jeugd. Het was een lang proces, en misschien voor mij wel langer dan gehoopt. Samen met Gijs (Wagenberg) en Pieter (Sutorius) was ik destijds de eerste. Inmiddels zijn we bijna de oudsten. Nog best jong voor hoofdklasse hockeyer, en daarom moest het mooiste nog komen.
Inmiddels ben je weer in het AMC geweest..
Inderdaad. Een hectische dag gisteren. Ze willen een ‘arm besparende operatie’ gaan uitvoeren. Dat betekent dat ik mijn rechterarm kan behouden. Echter impliceert dit wel dat ik functies en kracht zal verliezen in mijn arm. Ik wil nog niet te vroeg juichen want het blijft nog erg onzeker, maar het is voor nu wel een redelijk positieve uitslag. Tophockey zit er helaas voor mij niet meer in.
Blijf je nog wel betrokken bij Heren 1?
Ik blijf natuurlijk wel betrokken bij het team, maar over het vervolg wil ik nog nadenken. Tegen Den Bosch zal ik ook niet meer spelen. Ik moet me zo goed mogelijk voorbereiden op de operatie en mijn arm voldoende laten rusten.
Tot slot wil ik echt extreem benadrukken hoe dankbaar ik ben voor wat de club, mijn teamgenoten, en alle dierbaren mensen om me heen voor mij hebben geregeld. Ik zal er nooit alleen voor staan. Het heeft me gevuld met veel energie en moed.
Wat een bijzondere wedstrijd..
Ja, zeker.. Afgelopen dinsdag kreeg ik het slechte nieuws dat de chemokuur niet was aangeslagen. Ik heb het direct tegen het team verteld en gezegd dat ik nog de wil had om mee te hockeyen... Dat was heel snel geregeld. Dinsdag, donderdag en vrijdag keihard trainen om op niveau te komen voor zondag.
Zondag was echt heel bijzonder. Zoveel mensen, dan realiseer je je ineens dat die voor jou komen kijken, echt heel bijzonder zoveel warmte. Het begon al bij het inspelen, iedereen met nummer 13. De hele Hoofdklasse met nummer 13, het doet echt wat met je als je merkt dat de gehele hockeywereld achter je staat. Tijdens het inspelen zaten de emoties dus al best hoog... De dertiende minuut zag ik niet aankomen, toen kwam pas het echte besef. Daarvoor begrijp je niet dat je niet meer kan hockeyen, omdat je nog gewoon op het veld staat..
Het mooie aan de wedstrijd, was dat het een keiharde wedstrijd was. Het ging gewoon om de knikkers. Geen afscheidswedstrijd, maar een mooie derby. Precies wat ik wilde.
Na het laatste fluitsignaal kwamen alle emoties pas echt binnen.. Zowel letterlijk als figuurlijk gedragen door het team, de club en alle supporters. Zoveel steun, warmte en liefde van de club, dat maakt me trots. Alle actie’s vanuit de jeugd, op social media, spandoeken, en alle shirts met nummer 13. Dat zegt wat over wat de mooie club Pinoké, dat ook de jeugd er zo betrokken is.
Wat was het hoogtepunt tijdens je hockeycarrière?
Onder andere mijn debuut bij Heren 1, als een van de eerste uit eigen jeugd. Ook heb ik alle jeugdelftallen van Oranje mogen doorlopen, dat is bijzonder. Goud winnen met Jong Oranje, het landskampioenschap met Pinoké JB1, maar zeker ook de afgelopen jaren met Heren 1. We hebben Heren 1 kunnen ontwikkelen naar echt een Pinoké Heren 1 met eigen jeugd. Het was een lang proces, en misschien voor mij wel langer dan gehoopt. Samen met Gijs (Wagenberg) en Pieter (Sutorius) was ik destijds de eerste. Inmiddels zijn we bijna de oudsten. Nog best jong voor hoofdklasse hockeyer, en daarom moest het mooiste nog komen.
Inmiddels ben je weer in het AMC geweest..
Inderdaad. Een hectische dag gisteren. Ze willen een ‘arm besparende operatie’ gaan uitvoeren. Dat betekent dat ik mijn rechterarm kan behouden. Echter impliceert dit wel dat ik functies en kracht zal verliezen in mijn arm. Ik wil nog niet te vroeg juichen want het blijft nog erg onzeker, maar het is voor nu wel een redelijk positieve uitslag. Tophockey zit er helaas voor mij niet meer in.
Blijf je nog wel betrokken bij Heren 1?
Ik blijf natuurlijk wel betrokken bij het team, maar over het vervolg wil ik nog nadenken. Tegen Den Bosch zal ik ook niet meer spelen. Ik moet me zo goed mogelijk voorbereiden op de operatie en mijn arm voldoende laten rusten.
Tot slot wil ik echt extreem benadrukken hoe dankbaar ik ben voor wat de club, mijn teamgenoten, en alle dierbaren mensen om me heen voor mij hebben geregeld. Ik zal er nooit alleen voor staan. Het heeft me gevuld met veel energie en moed.