Heren 20 kampioen
15 juni 2018 |Op verzoek van de club vertellen wij graag het verhaal van hoe een onervaren team het seizoen afsloot met een kampioenschap en gedurende het jaar maar liefst drie maal promoveerde. Hoewel het in het notendop zo mag klinken, ging het niet van een leien dak. Maar vaak zijn het juist de zware episodes die inspireren; en maken dat verhalen het vertellen waard zijn. Dus bij deze.
Alle begin is moeilijk, zo ook het onze. De aanvankelijk hoge eisen zorgden ervoor dat een selectie rond krijgen in de zomer een zware opgave was. Maar door met verlaagde standaard te putten uit een sloot van bijna afgestudeerden - die hun geluk kwamen zoeken in de hoofdstad - lukte dit toch. Maar was de geit daarmee niet gemolken. Toen bleek wat het concept ‘contributie’ precies betekende in het Amsterdamse bos, hing ons voortbestaan direct weer aan een leien draadje. Sommigen hebben het helaas niet gehaald, anderen hebben vroeg moeten beseffen hoeveel pijn hockey kan doen, en nog weer anderen hebben even met hun ouders moeten bellen. Vervolgens bracht de planning van de 1e wedstrijd bracht alweer de volgende beproeving. Deze was om 9 uur ’s ochtends in de 3e klasse op een grasveld. Bijna viel de boel weer uit elkaar; was dit dan waar een godsvermogen voor was uitgegeven? De match met ons weekend programma, onze eigendunk (echt een klasse beter) en het jaar 2018 kon bijna niet kleiner. Maar sterk leiderschap hield ons samen. En dat is opmerkelijk, want de voorlopers van het team hadden alle reden om wankel te staan. Bezwaard met Groningse, Rotterdamse of Leidse ervaring, was de eerste Pinoké TD namelijk volledig verkeerd ingeschat. Terwijl de (ingeburgerde) Amsterdammer fris gedouched een geschikt setje voor de TD uitkoos, konden onze jongens al bijna niet meer staan. Stom natuurlijk: je wil bij een wedstrijd natuurlijk liever winnen dan in de 20e minuut nog voorstaan maar uiteindelijk dik verliezen.
Al met al een moeizame seizoenstart. Maar we vonden de weg omhoog. Na één wedstrijd in de 3e klasse, mochten we toch naar de 2e klasse. Daar dwongen we in december promotie af van divisie C naar B. Verder kregen we de TD’s onder de knie, ontvingen sponsorverzoeken van Sundays (verantwoord zonnen) en namen in ons matrozenpakje lokaal schoon mee naar de Piano bar. Ongeslagen bewogen we ons naar de een-na-laatste wedstrijd tegen runner-up Hurley. Met drie punten voorsprong, een stukken beter doelsaldo, en dik gewonnen thuiswedstrijd gingen we kampioen worden. Vraag was alleen wanneer. Winnen en het was gedaan. Maar gelijk, of nét verliezen was ook prima. Dan hadden we het de week erna nog in eigen hand. Dachten we althans. Want een uurtje nadat Hurley ons in de laatste minuut 2-1 had geklopt, constateerden wij tot onze schrik dat zij ineens bovenaan stonden. Na wat onderzoek bleek de KNHB er een obscure telling op na te houden: op meeste gewonnen wedstrijden. Hoewel we intern besloten om een eigen - normale - telling te zullen hanteren (‘we bepalen toch zelf wel of we kampioen zijn of niet’), zijn we uiteindelijk toch ook officieel kampioen. Want terwijl wij, gedragen door de aanwezigheid van collectief uitgenodigde ouders, de nummer drie met 5-1 van de mat veegden, verloor Hurley van de nummer laatst. En zo erkenden ook anderen ons kampioenschap, waaronder onze ouders. En hun trots (lees sponsoring) is voor een stel redelijk beperkte hockeyers als wij natuurlijk meer dan welkom. Want we willen graag door: na een geweldig eerste jaar op Pinoké, kijken we met het gehele team nu al uit naar volgend jaar!
Dank aan alle betrokkenen op de club, groeten en tot na de zomer!
Heren 20
Alle begin is moeilijk, zo ook het onze. De aanvankelijk hoge eisen zorgden ervoor dat een selectie rond krijgen in de zomer een zware opgave was. Maar door met verlaagde standaard te putten uit een sloot van bijna afgestudeerden - die hun geluk kwamen zoeken in de hoofdstad - lukte dit toch. Maar was de geit daarmee niet gemolken. Toen bleek wat het concept ‘contributie’ precies betekende in het Amsterdamse bos, hing ons voortbestaan direct weer aan een leien draadje. Sommigen hebben het helaas niet gehaald, anderen hebben vroeg moeten beseffen hoeveel pijn hockey kan doen, en nog weer anderen hebben even met hun ouders moeten bellen. Vervolgens bracht de planning van de 1e wedstrijd bracht alweer de volgende beproeving. Deze was om 9 uur ’s ochtends in de 3e klasse op een grasveld. Bijna viel de boel weer uit elkaar; was dit dan waar een godsvermogen voor was uitgegeven? De match met ons weekend programma, onze eigendunk (echt een klasse beter) en het jaar 2018 kon bijna niet kleiner. Maar sterk leiderschap hield ons samen. En dat is opmerkelijk, want de voorlopers van het team hadden alle reden om wankel te staan. Bezwaard met Groningse, Rotterdamse of Leidse ervaring, was de eerste Pinoké TD namelijk volledig verkeerd ingeschat. Terwijl de (ingeburgerde) Amsterdammer fris gedouched een geschikt setje voor de TD uitkoos, konden onze jongens al bijna niet meer staan. Stom natuurlijk: je wil bij een wedstrijd natuurlijk liever winnen dan in de 20e minuut nog voorstaan maar uiteindelijk dik verliezen.
Al met al een moeizame seizoenstart. Maar we vonden de weg omhoog. Na één wedstrijd in de 3e klasse, mochten we toch naar de 2e klasse. Daar dwongen we in december promotie af van divisie C naar B. Verder kregen we de TD’s onder de knie, ontvingen sponsorverzoeken van Sundays (verantwoord zonnen) en namen in ons matrozenpakje lokaal schoon mee naar de Piano bar. Ongeslagen bewogen we ons naar de een-na-laatste wedstrijd tegen runner-up Hurley. Met drie punten voorsprong, een stukken beter doelsaldo, en dik gewonnen thuiswedstrijd gingen we kampioen worden. Vraag was alleen wanneer. Winnen en het was gedaan. Maar gelijk, of nét verliezen was ook prima. Dan hadden we het de week erna nog in eigen hand. Dachten we althans. Want een uurtje nadat Hurley ons in de laatste minuut 2-1 had geklopt, constateerden wij tot onze schrik dat zij ineens bovenaan stonden. Na wat onderzoek bleek de KNHB er een obscure telling op na te houden: op meeste gewonnen wedstrijden. Hoewel we intern besloten om een eigen - normale - telling te zullen hanteren (‘we bepalen toch zelf wel of we kampioen zijn of niet’), zijn we uiteindelijk toch ook officieel kampioen. Want terwijl wij, gedragen door de aanwezigheid van collectief uitgenodigde ouders, de nummer drie met 5-1 van de mat veegden, verloor Hurley van de nummer laatst. En zo erkenden ook anderen ons kampioenschap, waaronder onze ouders. En hun trots (lees sponsoring) is voor een stel redelijk beperkte hockeyers als wij natuurlijk meer dan welkom. Want we willen graag door: na een geweldig eerste jaar op Pinoké, kijken we met het gehele team nu al uit naar volgend jaar!
Dank aan alle betrokkenen op de club, groeten en tot na de zomer!
Heren 20