‘Even bellen met’… Pieter Sutorius. Verdediger Heren 1.
30 augustus 2018 |De Heren Hoofdklasse is zondag van start gegaan. Voor Heren 1 stond direct een zware uitwedstrijd op het programma. De huidige Landskampioen Kampong op de Klapperboom. Vorig seizoen was onze jonge ploeg vaak erg gevaarlijk tegen de Hoofdklasse top. Het beloofde een mooie eerste speeldag te worden. Pieter Surtorius is inmiddels de oudste Nederlander in team en aan het terugkomen van een zware blessure. Tijd om Pieter eens te bellen..
Pieter, helaas een 4-1 nederlaag bij Kampong. Wat was jouw beeld van de wedstrijd
In de eerste helft ging het redelijk gelijk op. We hadden in de eerste seconde van de wedstrijd al een hele goede kans. Kampong kwam weliswaar op 1-0, maar voor rust maakten wij de 1-1. Dat voelde goed en we hadden zelfs het gevoel dat er meer in zat tijdens de rust. Echter 2 minuten na rust maakten zij de 2-1 en vrij snel ook 3-1. Dan wordt het moeilijk. Ik heb echt goede dingen gezien van ons. Het is gewoon erg belangrijk in de wedstrijd te blijven. Ben je 10 minuten even niet scherp tegen een topploeg als Kampong, grijpen zij direct hun kansen en zitten er zo een paar goals in.
Je bent aan het terugkomen van een zware blessure..
Ik ben bijna terug. September vorig jaar scheurde ik mijn kruisband, op 10 oktober ben ik geopereerd. Ik heb bijna een jaar gerevalideerd en hoop aankomende zondag in Heren 2 mijn eerste speelminuten te maken. Een week later hoop ik minuten te maken bij Heren 1.
Wat heb je gedaan om weer helemaal fit te worden?
Na de operatie bleek ook mijn meniscus gescheurd. Ik ben toen tijdelijk bij mijn moeder ingetrokken, want ik mocht een week of 6 mijn been niet belasten. Ik kon alleen op krukken uit de voeten. Vanaf toen 4 keer per week naar de fysio voor specifieke behandelingen en erg veel krachttraining. Ik was namelijk 40% van mijn kracht in mijn linkerbeen verloren. Dan gaat het met kleine stapjes. Joggen, hardlopen en sprinten. En de laatste maanden ben ik bijna dagelijks bij de fysio en gelukkig ook alweer een tijdje op het veld.
Was je nooit bang dat je je oude niveau niet meer zou halen?
Nee, ik ben gewoon echt veel en keihard gaan trainen. Ik heb laatst de fysieke test van mij van de afgelopen 6 jaar vergeleken en ik heb nauwelijks aan snelheid ingeleverd. En qua kracht ben ik zelfs sterker dan voor de operatie. Hockeyen verleer je gelukkig nooit! Ik verwacht ook niet direct op topniveau te zijn, gewoon rustig opbouwen en terugkomen op het hoogste niveau voor Pinoké en voor mijzelf. Dat is wat ik me na de operatie had voor genomen, daar ga ik echt alles aan doen, alles om weer fit te worden.
Je loopt echt al heel lang rond op Pinoké, de meeste jeugd kent je ook goed.
8 jaar was ik toen ik lid werd. Ik eerst wel gevoetbald, bij AMVJ. Na twee jaar ging de broer van mijn beste vriend hockeyen op Pinoké, niet veel later hij ook. Daardoor ben ik toen ook gaan hockeyen. Ik zat in de JE2 en ik mocht direct naar de JD1, de coach was Olmer Meijer. Daar heb ik later nog mee in Heren 1 gehockeyd. Verder altijd in de eerste lijn teams gespeeld. Met de JA1 hebben we toen als eerste team in de clubgeschiedenis de play-offs gehaald, het was echt een heel goede lichting. Toen door naar Heren 1, echter zat ik de eerste 2 jaar veel op de bank. Tot de toenmalige coach werd vervangen en vanaf dat moment was ik eigenlijk de vaste centrale verdediger. Ik was toen de jongste, inmiddels ben ik de oudste Nederlander en speel ik met 5 jongens die ik zelf in de jeugd heb getraind.
Je bent naast het hockey ook altijd erg actief geweest voor de jeugd van Pinoké..
Inderdaad de laatste 10 jaar heb ik bijvoorbeeld in de Kampcommissie gezeten. De D- en C kampen zijn zo’n mooie traditie binnen de club. Echt geweldig dat dit binnen een club bestaat. Topsport én dit soort evenementen, echt uniek in de hockeywereld. Ze zijn altijd superdruk en succesvol. Zelf heb ik ook nog mooie herinneringen aan mijn eigen jeugdkampen.
Heb je naast Pinoké nog wel tijd voor een andere carrière?
Toevallig heb ik eergisteren mijn scriptie ingeleverd. Ik moest nog wat aanpassingen doen, en gelukkig heb ik hem gehaald. Ik begin in september aan het vervolg, een Pre-masterstudie ‘Cultuur, Organisatie en Management’.
Pieter, helaas een 4-1 nederlaag bij Kampong. Wat was jouw beeld van de wedstrijd
In de eerste helft ging het redelijk gelijk op. We hadden in de eerste seconde van de wedstrijd al een hele goede kans. Kampong kwam weliswaar op 1-0, maar voor rust maakten wij de 1-1. Dat voelde goed en we hadden zelfs het gevoel dat er meer in zat tijdens de rust. Echter 2 minuten na rust maakten zij de 2-1 en vrij snel ook 3-1. Dan wordt het moeilijk. Ik heb echt goede dingen gezien van ons. Het is gewoon erg belangrijk in de wedstrijd te blijven. Ben je 10 minuten even niet scherp tegen een topploeg als Kampong, grijpen zij direct hun kansen en zitten er zo een paar goals in.
Je bent aan het terugkomen van een zware blessure..
Ik ben bijna terug. September vorig jaar scheurde ik mijn kruisband, op 10 oktober ben ik geopereerd. Ik heb bijna een jaar gerevalideerd en hoop aankomende zondag in Heren 2 mijn eerste speelminuten te maken. Een week later hoop ik minuten te maken bij Heren 1.
Wat heb je gedaan om weer helemaal fit te worden?
Na de operatie bleek ook mijn meniscus gescheurd. Ik ben toen tijdelijk bij mijn moeder ingetrokken, want ik mocht een week of 6 mijn been niet belasten. Ik kon alleen op krukken uit de voeten. Vanaf toen 4 keer per week naar de fysio voor specifieke behandelingen en erg veel krachttraining. Ik was namelijk 40% van mijn kracht in mijn linkerbeen verloren. Dan gaat het met kleine stapjes. Joggen, hardlopen en sprinten. En de laatste maanden ben ik bijna dagelijks bij de fysio en gelukkig ook alweer een tijdje op het veld.
Was je nooit bang dat je je oude niveau niet meer zou halen?
Nee, ik ben gewoon echt veel en keihard gaan trainen. Ik heb laatst de fysieke test van mij van de afgelopen 6 jaar vergeleken en ik heb nauwelijks aan snelheid ingeleverd. En qua kracht ben ik zelfs sterker dan voor de operatie. Hockeyen verleer je gelukkig nooit! Ik verwacht ook niet direct op topniveau te zijn, gewoon rustig opbouwen en terugkomen op het hoogste niveau voor Pinoké en voor mijzelf. Dat is wat ik me na de operatie had voor genomen, daar ga ik echt alles aan doen, alles om weer fit te worden.
Je loopt echt al heel lang rond op Pinoké, de meeste jeugd kent je ook goed.
8 jaar was ik toen ik lid werd. Ik eerst wel gevoetbald, bij AMVJ. Na twee jaar ging de broer van mijn beste vriend hockeyen op Pinoké, niet veel later hij ook. Daardoor ben ik toen ook gaan hockeyen. Ik zat in de JE2 en ik mocht direct naar de JD1, de coach was Olmer Meijer. Daar heb ik later nog mee in Heren 1 gehockeyd. Verder altijd in de eerste lijn teams gespeeld. Met de JA1 hebben we toen als eerste team in de clubgeschiedenis de play-offs gehaald, het was echt een heel goede lichting. Toen door naar Heren 1, echter zat ik de eerste 2 jaar veel op de bank. Tot de toenmalige coach werd vervangen en vanaf dat moment was ik eigenlijk de vaste centrale verdediger. Ik was toen de jongste, inmiddels ben ik de oudste Nederlander en speel ik met 5 jongens die ik zelf in de jeugd heb getraind.
Je bent naast het hockey ook altijd erg actief geweest voor de jeugd van Pinoké..
Inderdaad de laatste 10 jaar heb ik bijvoorbeeld in de Kampcommissie gezeten. De D- en C kampen zijn zo’n mooie traditie binnen de club. Echt geweldig dat dit binnen een club bestaat. Topsport én dit soort evenementen, echt uniek in de hockeywereld. Ze zijn altijd superdruk en succesvol. Zelf heb ik ook nog mooie herinneringen aan mijn eigen jeugdkampen.
Heb je naast Pinoké nog wel tijd voor een andere carrière?
Toevallig heb ik eergisteren mijn scriptie ingeleverd. Ik moest nog wat aanpassingen doen, en gelukkig heb ik hem gehaald. Ik begin in september aan het vervolg, een Pre-masterstudie ‘Cultuur, Organisatie en Management’.